Potwierdzony przypadek wyleczenia kobiety z raka płuc z przerzutami do mózgu po zastosowaniu inhalacji wodoru
W listopadzie 2015 roku do naszego szpitala przyjęto 44-letnią kobietę, która skarżyła się na zawroty głowy i niestabilność podczas wstawania. W tomografii komputerowej klatki piersiowej (CT) i rezonansie magnetycznym czaszki (MRI) stwierdzono liczne guzy w lewej jamie czaszki i prawym płucu. Po resekcji guza wewnątrzczaszkowego badania patologiczne sugerowały gruczolakoraka płuc z przerzutami. Badania genetyczne wykazały mutację genu receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) w eksonie 19. Zaczęła przyjmować tabletki gefitynibu (Iressa™, 250 mg, raz dziennie). Guzy wewnątrzczaszkowe i płuca były dobrze kontrolowane do czerwca 2017 r.
Rycina nr 1: Obrazowanie MR mózgu po kontrastie. Obrazowanie głowy przed i po leczeniu. W listopadzie 2015 roku stwierdzono u pacjentki raka płuc z przerzutami do mózgu (po lewej, 4,4×3,1 cm) i móżdżku (po prawej, 4,0×3,1 cm). Po resekcji i celowanym leczeniu farmakologicznym po 19 miesiącach nie stwierdzono nawrotu przerzutów. Pełna strzałka = przerzut do mózgu; pusta strzałka = przerzut do móżdżku.
Kiedy we wrześniu 2017 r. przeprowadzono przegląd, stwierdzono postęp choroby. Rozpoczęto leczenie skojarzone pemetreksedem i erlotynibem i ponownie uzyskano kontrolę guza. W marcu 2018 r. doszło do ponownej progresji guzów wewnątrzczaszkowych i płuc, a schemat leczenia celowanego zmieniono na chlorowodorek ikotynibu (125 mg, raz na dobę). Po 2 tygodniach pacjent nagle skarżył się na duszność i trudności w mówieniu. Ulepszone obrazowanie MR głowy ujawniło liczne przerzuty guzkowe w lewej jamie czaszki; w komorze trzeciej i komorach bocznych nagromadziło się wodogłowie, a największa zmiana występowała w płacie czołowym (1,9 × 1,4 cm) (ryc. 2A). W tomografii komputerowej stwierdzono powiększenie zmiany w płacie górnym płuca prawego (1,2 × 0,6 cm), a nowe przerzuty stwierdzono w płacie dolnym płuca prawego, śródpiersiu, wnęce płuca (1,7 × 1 cm), klatce piersiowej siódmej kręgosłup i lewe nadnercze. Pacjentka odmówiła radioterapii i operacji mózgu, podpisała świadomą zgodę na terapię wodorową i zgodziła się na publikację sprawy.
Rycina nr 2: MRI głowy po kontrastowaniu przed i po inhalacji wodoru. (A) W kwietniu 2018 roku stwierdzono u pacjenta liczne przerzuty (białe strzałki) w mózgu (po lewej stronie 2,5×3,0 cm i 2,4×2,8 cm w przypadku dwóch większych guzów) i móżdżku (po prawej 1,3×1,8 cm i 1,2 cm × 0,7 cm dla dwóch większych guzów). Ponadto komora trzecia i komory boczne były powiększone i wystąpiło wodogłowie. (B) Po 4 miesiącach inhalacji wodorem wszystkie guzy widoczne gołym okiem zniknęły, a kształt komór powrócił do normy. (C) Po 1 roku inhalacji (kwiecień 2019) nie nastąpił nawrót.
Od kwietnia 2018 roku pacjentka rozpoczęła inhalację wodorową i w tym czasie nie otrzymywała żadnego innego leczenia. Nebulizator wodorowo-tlenowy (AMS-H-03, Asclepius Meditec, Szanghaj, Chiny) wytwarza wodór gazowy z szybkością 3 l/min poprzez elektrolizę wodogłowia. Jak zmierzono za pomocą chromatografii gazowej, wytworzony gaz składał się z 67% wodoru i 33% tlenu. Za pomocą specjalnej maski pacjent kontynuował wdychanie wodoru przez 3–6 godzin dziennie w spoczynku, bez przerwy, nawet po wyraźnym ustąpieniu objawów. Po 4 miesiącach większość przerzutów do mózgu zniknęła, a ilość wodogłowia w komorze trzeciej i komorach bocznych uległa zmniejszeniu (ryc. 2B). Po roku wszystkie widoczne guzy mózgu zniknęły i nie było wyraźnych zmian w przerzutach do wątroby i płuc (ryc. 2C).
Jako pierwsi donieśliśmy o skuteczności wodoru w leczeniu przerzutów NSCLC do mózgu. Nasz pacjent przeżył 1 rok dzięki inhalacji wodoru, a wskaźniki, takie jak markery nowotworu w surowicy, stale się poprawiają. Zbadaliśmy możliwą przyczynę hamowania przez wodór przerzutów do mózgu NSCLC u tego pacjenta (np. TCF/LEF-1 i DVL-1/3 sygnalizacji Wnt/β-katenina, MAPK i SIRT1) i zaproponowaliśmy różnice w ekspresji sygnalizacji cząsteczki pomiędzy przerzutami do mózgu a innymi przerzutami pozapłucnymi (np. MALAT1, EMT, PREP1, FGFR1, CXCR4 i ADAM9).
Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6927257/#
Pobrano dnia 12 marca 2024 r.
